Een stukje uit het verhaal van vorig jaar over ‘ondeugende Annie. Op welke manier ze ontsnapte uit het verzorgingshuis waar ze woont, dat in de Lock down zat, om zogenaamd een ‘lege envelop’ te posten, waar ze permissie voor had. Maar regelrecht naar mij toe liep met de rollator, wat niet mocht!
We zijn nu een tien maanden verder en Annie, ‘ons mam’ van bijna 93 is verdrietig.
“Dat ik dit nog moet meemaken, het valt niet mee, het lijkt wel of ik in de bajes zit,” zegt ze bijna dagelijks. Eten uit een pakketje, die de verzorgers in de magnetron warm maken. “In de oorlog had ik het nog beter en dan dè gekke lepke vur de mond.“
Vaak vraagt ze aan mij of het wel zo erg is met ‘die ziekte’. Tja… als je bijna de hele dag in een stoel naar buiten zit te kijken, dan krijg je dat allemaal niet meer mee. Af en toe gaan we met de rolstoel een rondje richting Terp (het centrum) maken. En vindt het maar raar, ondanks de anderhalve meter dat ze nergens koffie kan drinken. : “Ok nie bij Geert Sanders? : “Ge ziet ok nie veul bekende mer,”zegt ze dan. Maar ons mam heeft niet in de gaten dat ze al 92 jaar is. ‘Ga straks als we weer thuis zijn maar cd‘tjes opzetten van Leon Claus, Dubbel op en Jan de kemp zeg ik dan. En dat doet ze dan ook! Met volgens mij met iets teveel volume.
Nog steeds ondeugend!