Halfweg jaren zestig, had mijn oom die naast ons woonde in de Haagdoornstraat, drie apen. Echte apen! Wat heel bijzonder was in de buurt. Een tijdelijke opvang, totdat ze naar de dierentuin in Arnhem terecht konden. Juli en Roelie, twee kapucijn aapjes en Berry, een grote wolaap met een hoog libido gehalte. Herhaaldelijk werden de aapjes misbruikt door Berry, ‘niet strafbaar bij de apenfamilie‘. Mijn nichtjes en ik, ‘wij waren toen tieners‘, kregen dikwijls seksuele voorlichting te zien bij apen.
Op een middag vroeg Mari Coenders, die toen nog maar een menneke was aan mijn oom of hij de grote aap Berry mocht aaien. ‘Jaaa zei Jo, dat mag wel, maar dan moet je eerst een paar keer langs de ren lopen, zodat ie jou herkent. Mari liep een paar keer heen en weer, doch iets te dicht langs het gaas. De grote wolaap greep hem meteen bij zijn haren. Het snuutje van Mari zat vast tegen het gaas aan. Berry, de heetgebakerde aap sprong en krijste, maar hield wel de haren stevig vast van Mari, die ook moord en brand schreeuwde Daar had Jo niet aan gedacht en ging vlug de kooi in om de grote aap af te leiden. Wat ook lukte! Gelukkig voor de “helemaal over de rooie” Mari, die gesust moest worden door Jo. In de loop der jaren heeft Jo zich vaak ontfermd over Mari.
Dat apen op mensen lijken dat weten we. Op een middag wilde ome Jo een middagdutje doen en besloot om Berry in de nachtkooi te doen zodat de twee kleine aapjes ook even rust hadden, maar helaas. Hij had niet in de gaten dat Berry stiekem een steen had binnen gesmokkeld en bezig was om een ruit eruit te tikken met de steen. Rust verstoord voor ome Jo. Slimme Berry!
Op een zomerse middag , terwijl ik even naar mijn nichtje Janny was die naast ons woonde, een gevloek en getier hoorde. Oei! riep ik naar mijn nichtje. Vlug renden wij en andere familieleden naar buiten om te kijken wat er toch aan de hand was. Annie ‘ons mam’, stond buiten met haar armen naar boven te zwaaien en jungle geluiden te roepen naar een van de slaapkamers. Aldaar sprong één ontsnapt kleine aapje van het ene gordijn naar het andere gordijn. Het aapje ontblootte ook nog zijn tanden. Het was net of hij ons uitlachte. En Annie riep maar, dat haar gordijnen helemaal naar z’n mallemoer waren. Al met al een heel komisch tafereel. Jo, haar broer heeft uiteindelijk het aapje voorzichtig uit de gordijnen gehaald, die desondanks heel waren gebleven. Gelukkig heeft Annie toen ze rustig was, door de hele commotie er ook om moeten lachen en Harry ‘ons pap’ die het hele schouwspel niet mee had gekregen nog veel harder.
Een van de dochters van Jo is later nog naar de dierentuin geweest om te kijken, of de apen er nog waren. De herkenning was wederzijds.