Pagina 2 van 4

Donkere tijden, lichte verhalen

Normaal de meest gezellige maand van het jaar, maar nu heel anders dan de voorafgaande jaren. Er zijn nog steeds geen goede vooruitzichten. Bij de meeste gezinnen die thuis blijven, staat de kerstboom al voor de sinterklaas te pronken en wordt men creatiever om het nog gezelliger te maken met frutsels, kaarsjes en zelfgemaakte kerststukjes. Ook is de verlichting buiten meer dan anders.

Wat gaan we eten? Zelf koken, of gaan we de horeca steunen. Een kerstdiner online bestellen, wat thuis gebracht wordt. Wel gemakkelijk! Maar dat geldt niet voor iedereen. Er zijn steeds meer huishoudens die het moeten hebben van de voedselbanken. Ook daar wordt steeds meer over nagedacht, omdat het iedereen kan overkomen. Chapeau voor de mensen die zich daar voor inzetten. Er zijn ook locaties waar je gratis kunt shoppen, voor mensen die daar voor in aanmerking komen. Leuk initiatief.

Kerstkleding?…laat maar hangen, misschien volgend jaar weer.
Teveel familie of kennissen mag je volgens de regels ook niet uitnodigen.
Dus….jogging broek of iets gemakkelijks aan. Een grote plank vol met lekkers op tafel en naar een tranentrekkende film kijken. Tip! Op nummer een staat: P.S. I Love You. Zakdoek erbij. Ikzelf houd meer van een lachfilm, zoals Home Alone, of een (elk jaar dezelfde) kerst cd opzetten.

Volgend jaar beter?

Hemmie

Hemmie was de middelste broer uit het grote gezin van mijn vader Harry, die de oudste was. Hemmie woonde met zijn jongste broer Hein, als laatste twee vrijgezellen nog bij onze oma en “Atje”, zo noemde kinderen en kleinkinderen onze opa. Een afkorting van Antoon.

Hemmie is lang vrijgezel gebleven, voordat hij de liefde van zijn leven, een vrouw met zeven kinderen trouwde. Die hij altijd als zijn eigen kinderen heeft beschouwd. Voor zijn trouwen, toen Hemmie nog thuis bij oma en Atje woonde, gebeurde er altijd wel iets, wat typisch voor Hemmie was. Zo kon hij prachtig zingen en gitaar spelen op zijn handgemaakte Spaanse gitaar. Maar af en toe was Hemmie ook een kluns, waar wij neven en nichten het nog vaak over hebben en om moeten lachen.

Een paar leuke anekdotes van Hemmie.
Oma zou de boodschappen doen voor een recept. Zij vroeg aan Hemmie wat voor kruiden erin moesten en Hemmie begon alle kruiden op te noemen die in de ‘hete kip’ moesten: “Bali, Lombok, Sumba, Sumwaba, Floris en Timor”. De eilanden uit Indonesië noemde Hemmie op. “Ooooooh”, zei oma, “mot det allemol erin en waor mot ik dè kopen”. “Bij dun Brusch” zei Hemmie, vroeger de poelier in de Esdoornstraat.
Hemmie vond nasi goreng lekker. Maar oma had niet zo’n zin om het te maken en kocht nasi goreng ‘Koenvisser’ uit een blik. Wie kent het nog?

Nietsvermoedend begon Hemmie te eten en kokhalsde ervan: Niet te eten en gooide van kwaadheid, niet op zijn moeder, de nasi buiten bij een boom, waar een tel later een hond kwam aanlopen die aan de nasi snuffelde en die meteen weg liep : “Kijk us naar buiten” zei Hemmie, “unne hond lust ut nog niet”!

Het jaar 1969

Flowerpower – Woodstock – Hippietijd – Bloemen – Drugs – Peace.

Lang geleden ging ik als jong meisje met ons mam Annie, naar aanleiding van een advertentie, solliciteren voorl eerlingkapster in Nijmegen. Een vriendelijke oudere dame maakte de deur open en bood ons iets te drinken aan in een lichte ruime kapsalon. Na wat vragen en antwoorden werd ik meteen aangenomen. Wat ons verraste, omdat ik officieel nog niet mocht werken en nog geen zestien jaar was.

Mevrouw Veenstra, ‘mijn bazin,’ had een zoon die ook in het kappersvak zat. Jaren later nam hij het over van zijn moeder. Vanaf dag één heb ik de fijne kneepjes van het basis kappersvak geleerd. Ook mijn lange haren werd in dezelfde week radicaal kort geknipt tot een modern Frans kapsel. Heb wel even moeten slikken!

Een fijne tijd en ook veel gelachen over klanten waar een ‘kronkel’ doorheen liep. Bijvoorbeeld: een “Freule Von Tetterode,” die inderdaad van adel was en smetvrees had. Terwijl ik haar haren waste, schudde zij ‘alle bacteriën’ van haar handen af. Maar dat hadden mijn collega’s mij niet verteld. Achter een gordijn stonden ze mij stiekem af te kijken en te lachen. Ik zal wel héél raar gekeken hebben.

Zo kwam er op een dag een mevrouw, die zei dat ze al een half jaar de haren niet gewassen had. Tja, ik was nog leerlingkapster, dus; onderaan beginnen. Zes keer moeten wassen en een lucht dat er af kwam. En als het jeukte op haar hoofd, pakte ze een breinaald. Wat een viespeuk! Zo heb ik nog vele anekdotes over die tijd in een kapsalon.

Geweldige tijd, kan er wel een boek over schrijven.

Oktober 2020

Begin september dacht ik, en vele anderen met mij, dat het de goede kant opging. Minder besmettingen, minder opnames op de ic en minder doden.
Sowieso was er géén wijchense kermis dit jaar. Toch maakten er nog veel mensen uit Wijchen er zelf een feestje van, thuis of in het dorp.
Ondanks dat er géén Wijchense kermis was, zaten wij als vanouds op kermisdinsdag, voor de zestiende keer, vanaf twaalf uur met meer dan twintig vrienden en kennissen bij Zaal Sterrebosch te ‘drinken en te quatschen.’ Op anderhalve meter uiteraard!
Wie weet volgend jaar weer als vanouds?
Wij waren een paar daagjes weg naar Berg en Terblijt bij Valkenburg, waar we bijna niks merkten van het coronavirus. De terrassen in het centrum van Valkenburg waren goed aangepast en zaten bomvol. Mooi excuus om ook een terrasje te pikken.’Hebben wij geen hekel aan.’ Daarintegen in de nauwe winkelsteegjes van Valkenburg was het té druk. Men liep kriskras door elkaar heen.
Terwijl ik dit verhaal schrijf, is het begin oktober en het virus is toch weer flink opgelaaid. We moeten op dringend verzoek van de minister mondkapjes dragen. Wat een ellende! Ik ga er namelijk van hyperventileren, zweten en de bril beslaat. ‘Over een week of drie ben je eraan gewend,’ zei iemand in de sportschool tegen mij.

We zullen het zien……

Carnaval 2020

/ / Geen reacties

’s Zondags met de carnaval hadden Henk en ik een bekend hotel geboekt in Gilze-Rijen. De weersverwachtingen waren niet gunstig. Het zou ’s middags al gaan stormen. Daardoor gingen de optochten met de carnaval op de meeste plaatsen niet door.

Vroeg in de middag, terwijl het al regende en stormde, gingen we lopend naar Gilze. Er viel nog niet veel in het dorp te beleven, op een paar jongelui met leuke carnavalskleding aan. We liepen terug naar het hotel en besloten om met de auto naar Breda te gaan.

De horeca eigenaren in Breda waren druk bezig om de biertentjes vast te zetten, vanwege de storm.
Een paar keer hadden we een klein rondje door hartje centrum gelopen, totdat we bij een leuk knus cafeetje naar binnen gingen waar ze koffie met eigengebakken appeltaart hadden. Lekker!

Nadat we daar een uurtje gezellig hadden gezeten, besloten we om maar terug te gaan naar het hotel. “Wat zullen we gaan doen?” zeiden we allebei tegenlijk. “Ga jij maar zwemmen en naar de sauna, dan kijk ik op tv naar een voetbalwedstrijd,”zei mijn man. Het was pas half vier en om half zeven hadden we in het restaurant een tafeltje gereserveerd. Tijd genoeg!

Een mooi zwembad en lekker warm water. Na tien baantjes te hebben gezwommen was er nog tijd genoeg over om naar de sauna en het Turks stoombad te gaan. Even kijken waar ik moest zijn voor het afkoelen.

Ik hing mijn badpak aan de kapstok en gluurde nog even door de beslagen saunadeur, of er nog meer mensen binnen waren. “Niemand te zien. Best wel een grote ruimte,” prevelde ik in mezelf. “Leeg, mooi zo!”
Op de tweede zit- of ligbank, (kraakt altijd zo), streek ik me neer op mijn badlaken. Heerlijk lekker ontspannen, oogjes dicht en verstand op nul.

Nog geen minuutje later hoorde ik dat de deur van de sauna open ging. Godsie.. ik hoorde het gekraak van de bank en een zucht…”:Goedemiddag,’’zei een mannenstem. Ik hoorde een brabants accent. Met gesloten ogen zei ik goedendag terug. “En hier blijft het ook bij,” dacht ik bij mezelf. Maar, meneer die ik nog niet gezien had, wilde praten. Nee hè! Hij begon met ingestudeerde zinnetjes zoals, “het is niet druk, lekker warm hier binnen,”… (Hoezo, een sauna). Met veel moeite kon er bij mij een ja af. Even later begon ie met zelfbeklag. Verschillende operaties had ie gehad. Aan z’n knie, in zijn buik. “Ach erm!” Ik antwoordde hem al een paar keer met een kort woordje “zozo.”
Toch had ie wel, zonder ik hem had gezien een aangename stem. Mijn nieuwsgierigheid werd gewekt. Opeens het gekraak van de bank. Toch maar even kijken. Oeps, hij zat al pal naast mij. Ik zag wel meteen met mijn bezweete ogen, dat hij niet onaantrekkelijk was. Als een ware Adonis zat hij daar, in volle glorie. “Kijk, voel maar eens,” zei hij, terwijl hij over zijn buik begon te wrijven, waar littekens zaten. Ik zei tegen hem, dat ik dat wel geloofde. Hij had nog niet naar mijn naam gevraagd en ook hij had zich nog niet voorgesteld.

Het ene compliment na het andere kreeg ik te horen. Alles vond hij mooi aan mij. Hij prees me de hemel in. “het streelt wel je ego,” maar ik begon me steeds ongemakkelijker te voelen. Ik moet hier weg, dacht ik. “Kom, ga je mee om af te koelen”, zei meneer de charmeur, of dat we de beste vrienden waren. Hij stond net zolang te wachten tot dat ik met hem zou meelopen, omdat hij achteraf wist dat het zwembad en de sauna om half zes gingen sluiten. Shit! Hij wilde samen met mij naar buiten, waar je met een trapje naar beneden, in een afgesloten ruimte kwam. Ik kreeg het Spaans benauwd, handdoek om en maken dat ik weg kom. “Ojee,” ik kon geen kant meer op. Gelukkig ging hij als eerste naar beneden. Hij dacht zeker dat ik hem wel zou volgen.

Achteraf, zal hij dit wel vaker hebben geprobeerd en had hij misschien wél bingo. Als een speer vluchtte ik weg naar het zwembad, donker en gesloten. Ik begon licht te hyperventileren. Je leest zoveel nare dingen in de krant en het gebeurt altijd bij een ander. Gelukkig was er nog een deur, die niet op slot was. Een medewerkster was daar aan het schoonmaken, omdat het bijna sluitingstijd was. Ze vertelde lachend, dat ze niet meer gekeken had of dat er nog mensen binnen waren. Ze wenste mij nog een leuke avond. Zelf wist ik mij geen raad om weg te komen door de hele situatie. “Had maar aangifte gedaan bij de receptie.” zei mijn man, toen ik terug op de kamer het hele spannende verhaal vertelde…Tja, dacht ik achteraf, hij deed toch verder niks? Maar helemaal gepast was het niet. Het had toch een nare bijsmaak.

Een paar maanden later heb ik ‘s middags bij een high tea, met alleen maar vrouwen, dit verhaal smeuig verteld. Iedereen lag in een deuk. Enkele dagen later sprak een familielid mij aan, die ook bij de ‘high thee’ aanwezig was. Dat zij ook een vergelijkbare situatie had meegemaakt in een sauna met een man. Die tussen neus en lippen vroeg, terwijl ze stonden te kletsen en te douchen, of ze zijn rug even wou schrubben. Wat ze ook dééd zonder erg. En die óók leuk en aardig was. Ik denk zelf dat er meerdere vrouwen zijn, misschien ook wel mannen, die in vergelijkbare situaties dit ook hebben meegemaakt.

Genne Wijchense kermis?

Weken geleden was er al reuring in Wijchen. Wel of genne Wijchense kermis? Helaas gaat de kermis niet door. Een ramp voor vele wijchenaren.

Nog nóóit meegemaakt, zei ons mam, van 92 jaar.

Ik zelf ken de Wijchense kermis vanaf dat ik een jaar of vijf, zes was. Op zondagmiddag liepen wij ’mijn broertje en ik’, met ons mam en pap de kermis over. Daarna gingen we logeren, oftewel, we werden gedropt bij opa en oma. Zodat onze ouders met vrienden en familieleden konden gaan dansen in de dubbele danstent. Daarvoor werd het hele jaar gespaard.

Toen wij wat ouder waren, deden wij precies hetzelfde. Generatie op generatie, naar ‘Het Witte Paard,´of naar Geert Sanders. Later stond er nog de boerentent op het marktplein, alsmede de cakewalk, waar menig kind een dagkaart voor kreeg;) De meeste kermisvierders liepen van kroeg naar kroeg. Laat in de middag gingen de danstenten een paar uur sluiten. Een goed moment voor een vette hap bij ‘bloedje Hormes’ of cafetaria Hent Gerrits. Wat jaren later hingen ze ook bij de chinees met de benen buitenboord. Ondertussen kon het personeel van de tent even op adem komen.

De kermis is ook een soort reünie. Klasgenootjes van vroeger, collega’s, vrienden, kennissen. Iedereen komt elkaar weer tegen. Er word wat af gelachen met deze dagen, maar ook een knokpartijtje is typisch Wijchense kermis.

Kermisfoto´s 2020 zullen er dus dit jaar ook niet zijn. Jammer….een lege bladzijde in het plakboek.

Enge meneer

Mijn man en ik, mijn broer en schoonzus hadden in 2016 een achtdaagse fietsvakantie geboekt. Een elfstedentocht All inclusive door Friesland. De start begon bij ons eerste hotel in Leeuwarden. Ongeveer 50 km per dag. Na het ontbijt, fietsten we door kleine dorpjes en steden. Fraaie boerderijen met uitgestrekte weilanden, naar het volgende hotel. Mooi Nederland!

Dag vier. Het liep tegen twaalf uur en in de verte zagen we een klein dorpje. Daar zouden we even een stop houden om iets te gaan drinken. Toen we in het dorp aan kwamen, was er niemand te zien. Geen kinderen die aan het spelen waren, niemand die bv de hond uitliet. Het leek wel een leeg dorp. Héél stil. Alleen het ruisen van de bomen. Ook het enige café was gesloten. Jammer! Want de temperatuur liep al aardig op.

Wat ons wel opviel, achter de ruisende bomen stond een heel oud kerkje. We zetten onze fietsen tegen een hek van een speeltuintje en gingen het kerkje eens goed bezichtigen. Dat leek ons wel interessant. Het stamde uit 1600 en dat was goed te zien. De grafstenen stonden schots en scheef. Ieder liep naar een grafsteen toe, of ze nog iets konden lezen naar namen en leeftijden. Wij dachten de naam ‘Kenau’ zien staan op een heel oud grafsteen, maar dat weten we niet. Hebben we ook niet nagevraagd.

Het zag er best wel eng uit. De schuine grafstenen, die half uit de grond staken, met de ruisende bomen er om heen. Héé, zei mijn schoonzus, hier staat: Duw even op de bel. Ondertussen zagen we een man, ‘hij liep een beetje mank’ met een hondje voorbij zien lopen. Naast het kerkje stond een huisje, waar hij naar binnen ging. Wij vonden het maar eng, ook het hele plaatje er omheen.

Mijn man zei: Kom laten we maar gaan, het is hier eng en spookachtig. Ik ga niet mee naar binnen. Als jullie wel naar binnen gaan, blijf ik hier wel wachten: Wij moesten hier erg om lachen, dat ie het zo eng vond.

Dus……wij drukte op de bel, en ja hoor, daar kwam ‘enge meneer’ aan. We gingen met z’n drietjes naar binnen, daar was het óók al spookachtig, met een grafkelder in het midden van de kerk. ‘Enge meneer’ vertelde ons, dat er in de grafkelder vier mummies lagen……welja.

Wij naar beneden, een klein trapje af, door een velours groen gordijn en kwamen terecht in een soort grot. Er lage vier mummies in glazen kisten, nog in goede staat. We konden goed zien aan de mummies of het een man, vrouw of kind was…. Een heel apart koel briesje stroomde langs ons heen…..Brrrr. Daarom bleven die mummies ook zo in goede staat. Dat lag aan de luchtstroming, had ‘enge meneer’ ons verteld.

Opeens voelden we niet meer op ons gemak onder in de grot en gingen we naar boven. ‘Enge meneer’ stond ons al op te wachten. Toch maar een praatje maken uit beleefdheid, maar het liefst wilden wij zo snel mogelijk naar mijn man die op een bankje in de speeltuin zat te wachten. ‘Enge meneer’ vroeg aan ons, waar wij vandaan kwamen; uit Wijchen: riepen wij volmondig. ‘Enge meneer’ wist toch niet waar dat lag, dachten wij.

Héé, dat dorp ken ik, zei ‘enge meneer,’ ik heb jaren in Grave gewoond. Een van onze dochters heeft in een bekend restaurant in Wijchen gewerkt. Mijn vrouw en ik zijn ook vaak in het dorp wezen winkelen, of naar de markt gegaan. ‘Enge meneer’ werd steeds minder eng en had zelfs humor. Het was een aardige man. ‘’Het lag aan ons.’’ Ondertussen hadden we mijn man erbij gehaald en we babbelde er vrolijk met zijn vijven erop los.

Lachend gingen we het kerkje uit. We stapten weer op onze fietsen naar het volgende dorpje. Het had wel indruk op ons gemaakt. ‘s Avonds bij het diner met een wijntje erbij hebben we het er steeds over gehad en gelachen. Na onze vakantie thuis, hebben ik het nog luchtig, smeuïg en uitgebeeld verteld tegen onze vrienden. Die lagen in een deuk. Maar al met al, het was een fijne vakantie.

Glazen bol

Zouden er nog waarzegsters bestaan, die de toekomst kunnen voorspellen, met kaarten en een glazen bol?

Nu in deze tijd ging ik een gokje wagen. Maar…wil je het weten en geloof je erin?

De wereld staat op z’n kop.

In het prille begin, over het corona virus, dacht ik en velen anderen mensen. Het zal wel over gaan. Ze vinden er wel een vaccin voor. Maar het kwam dichterbij, ‘te dicht.’ De realiteit was anders. Schokkende beelden op tv en voorpagina nieuws in de kranten.

Vooral voor ouderen en alleenstaanden valt het niet mee. De meeste hebben de oorlog mee gemaakt en andere soorten griep. ‘Ook ernstig.’ Maar dit kennen ze niet.

‘Ons mam’ bijna 92 woont tegenover mij, in de Meander, een verzorgingshuis, op de derde verdieping. Wij mogen er uiteraard ook niet komen. Alleen zwaaien naar boven. Het zij zo.

De mensen die daar werken doen en verzinnen van alles en nog wat, om de mensen te vermaken. Alle respect . Het is al wéken geleden dat ik ze heb gezien. Wel elke dag aan de telefoon. Veel heeft ze niet te vertellen. Er gebeurt niks. Ja, dat de haren te lang zijn. Ik zei: laat ze maar groeien en maak maar twee vlechtjes. Dan ben je net ‘Zeeuws meisje.’ Daar moet ze dan om lachen. Daar houd ze van.

Wat dat betreft blijft ze wel optimistisch.

Hou je goed en blijf lachen!

Corona dagboek mei 2020

1 mei

Het is vrijdag en ik vind het vreselijk koud. Vanmorgen de boeken opgehaald en meteen weggebracht ‘Rivo Torto,’ Alverna en Balgoij. Henk ging poetsen. Mooi zo! Vanmiddag ga ik in mijn dagboek verder typen over de coronatijd. Telefoontje gepleegd naar Annie. Het wordt een alledaagse gewoonte. Vanavond mijn favoriete detective aflevering ‘Hercule Poirot’ van de bekende schrijfster Agatha Cristie. Kan ik mij de hele dag al op verheugen!

Glaasje wijn met een kaasje. De avond kan niet kapot!

2 mei

Vandaag een regenachtige dag. ‘Weer,’ om binnen te blijven.

Vanmorgen heb ik zelf mijn haren geknipt en geverfd. Ondertussen terwijl de verf een half uur moet inwerken, dacht ik aan ‘niezen.

Hoe krom zit het nu in elkaar. Voorheen als iemand nieste, kreeg je een lachende opmerking’gezondheid.’Nu, een dodelijke blik en angst.

3 mei

Later als anders opgestaan. Je komt zo wel tot rust. Om 12 uur kwamen John, Kim en Dane, voor de ouderwetse zondagse soep.

Blijft lekker, mits dat je geen vegetariër bent. ’s Middags nog even tv gekeken, beetje gelezen in mijn spannend boek. Om half zes, twee rondjes ‘meer’ gelopen. Verder niks meer gedaan. Weer een zondag voorbij.

Autoloze zondag.

4 mei

Koud vond ik het, maar misschien lag het aan mezelf. Ik was vroeg in de bieb. Er lagen nog geen boeken klaar die ik kon wegbrengen. Vast koffie en thee gezet. Beetje schoongemaakt. Gezellig even met mijn collega’s bij gepraat, kopje koffie erbij.

Thuis met Mia, huiswerk en een opdracht deze week doorgenomen. Terwijl ik dit verhaal aan het typen ben, heb ik om 8 uur twee minuten stilte gehouden voor de Dodenherdenking.

5 mei

Bevrijdingdag. Ander dan anders. Dit gaat de geschiedenis in. 75+1, zo gaat bevrijdingsdag volgend jaar heten.

Vanmorgen 8:45 ging ik zoals gewoonlijk naar mijn werk. Toen ik richting bibliotheek reed, dacht ik. Wat weinig auto’s op de parkeerplaats. Geparkeerd, uitgestapt, klein stukje richting Mozaiek. Totdat ik het ineens door had. Ooooooo, wat dom,

5 mei. Vrij.

6 mei

Woensdagochtend. Beetje schoongemaakt in de bieb, boodschappen gedaan. ‘Saaie dag.’ s’Middags kon ik, mijn broer, schoonzus en‘ons mam’ even praten. Wel achter de glasramen van de Meander. Ze keek verdrietig. Dat had ik nog niet bij haar gezien.‘Sneu.’ ‘Ons mam’ heeft eind mei een afspraak voor controle in de Radboud. Maar wij mogen niet met haar mee, omdat wij familie zijn. Als wij dat wel zouden doen moeten wij drie dagen in quarantaine. ‘Kijken’ hoe we dit oplossen. Komt goed!

7 mei

Het was gisteravond wel even schrikken. De persconferentie van Rutte. De bibliotheken volgende week open! Het gesprek van de dag vanmorgen op het werk. Oeii, wat gauw! Dit hadden ‘wij’ van de bibliotheek nog niet verwacht! Nu moet er in een korte tijd het een en ander geregeld worden. En zo ja, ‘lukt dat’…….Tuurlijk!

Morgen ben ik vrij. Lekker!

8 mei

Vanmorgen in de bibliotkeek waren een paar vrijwilligers al druk bezig, die bedanktkaartjes aan het sorteren waren. Zodat ik, collega’s en vrijwilligers ze konden wegbrengen. Ik had 248 adressen in mijn omgeving. Achteraf vond ik het een hels karwei. Ik ben dus gisteravond begonnen in mijn eentje, omdat ik nog niet in de gaten had, waar ik aan begonnen was. Kim en Dane hebben mij nog even ‘bijna anderhalf uur’ geholpen in de wijk Zwanensingel. De volgende ochtend heeft John zich aangeboden om mee te rijden.

Wordt vervolgd!

9 mei

Om 9.30 gingen John en ik verder met de kaartjes weg te brengen. John had de route al uitgestippeld. Hij streepte alles weg, terwijl ik de kaartjes in de brievenbus deed. Ik heb die ochtend wel een paar uur gelopen. De volgende ochtend had ik spierpijn. Je moet er wat voor over hebben, in deze ‘rare tijd.’ s’Middags lekker in de tuin gezeten……Oeps. Ik moet nog taart halen voor morgen!

10 mei

Toch nog aardig goed weer op moederdag. Zo konden we gezellig buiten zitten, met de taart….Maar zonder Annie. Iets na vijven gingen we naar de Meander, waar Annie al voor het raam zat. Ze keek niet erg blij. We hadden medelijden met oma. Buiten op de grond, waar wij zaten, lag een bakje met pen en papier. Mijn broer ging voor de grap een gezichtportret van haar tekenen. Daar moest ze dan hartelijk om lachen. En wij ook!

11 mei

Ik was om half negen in de bibliotheek. Vast koffie en thee zetten.

Ongeveer half tien hadden we een briefing. Over wat er de komende dagen gaat gebeuren. Allerlei voorbereidingen voor morgen, omdat de bibliotheek om 9- 30 opengaat. Zodat de mensen de boeken terug kunnen brengen.

Corona dagboek april 2020

dinsdag 14 april

Vandaag, dinsdag na Pasen. Een koude dag.

Terwijl het gisteren paasmaandag een prachtige zonnige dag was.

Alle dagen zijn hetzelfde.

Je krijgt steeds de neiging om te zeggen,: waar zullen we naar toe gaan. O nee, dat kan nu niet. Alleen om een boodschap te doen, of te tanken. ‘Saai en nog eens saai.’

Vanmorgen ben ik even in de bieb geweest. Kijken of er al boeken klaar stonden, die de klanten gereserveerd hebben. Die ga ik aan huis brengen. Erg leuk om te doen.

woensdag 15 april

Na een koude start vanmorgen, een stralende dag.

Daar wordt een mens blij van. Even naar de bieb geweest. koffie en thee te zetten voor een paar collega’s. Oud papier in de container. Verder de klinken en de w-c ontsmet. Morgen gaan Henk en ik de boeken aan huis brengen. Wij komen de dag wel door. Met Mia heb ik nog contact gehad vanmorgen. Elke dag schrijf ik een stukje in mijn digitale dagboek. Stuur ik door en Mia kijkt het na. Doei!

donderdag 16 april

Het had op sommige plaatsen een klein beetje gevroren. Maar verder een mooie lentedag. Komt nou wel goed uit! Kun je toch nog in de tuin zitten of tuinieren.

Erg voor gezinnen met kleine kinderen die in een flat of in een klein appartement wonen. Dit duurt al zo lang. Maar ook voor ouderen en alleenstaande mensen. Houd vol! Dat zei de premier Rutten gisteravond.

vrijdag 17 april

Een koude wind vandaag. Heb ik een hekel aan. Wij zijn thuis aan het klussen. Daar hebben we nu tijd voor. Ik heb een pot verf en een kwast in de hand. En schilder alles, wat ik denk dat er geschilderd moet worden. Morgen ga ik weer verder, want anders ga ik over de top. Oja, stil zitten kan ik niet.

zaterdag 18 april

Eerst scheen de zon, later bewolkt met weinig wind. Beetje opgeruimd, paar boodschapjes gedaan. Gistermiddag heb ik de keldertrap geschilderd. Wij huren de oudste huizen van Wijchen uit 1939, met diepe droge kelders. Henk monteerde vanmorgen als eindproductie de halve maantjes op de treetjes van de keldertrap. Een paar puntjes op de i…. Klaar is Kees!

zondag 19 april

Vanmorgen ben ik al om half negen een rondje om het Wijchens meer gelopen. Er stond vandaag een koude wind, niks aan! Verder een beetje getypt op de computer. Lekker eten gekookt. Dat was het, niks spectaculairs gedaan. Een echte zondag.

maandag 20 april

Windkracht 5 vandaag. De haren waaien bijna van je hoofd af.

Even naar de bieb geweest. De boeken lagen al klaar in een doos. Die ga ik vandaag nog wegbrengen naar de klanten.

Verder ga ik nog wat klussen. Daar is nu mooi tijd voor.

‘Ons mam’ heeft vanmorgen zelf gebeld naar mij, of alles goed is. Met haar gaat het ook goed. Fijn om te horen. Ze was gistermiddag even er tussen uit gesneakt, om zogenaamd een brief te posten. Dat mocht. Uiteraard een lege envelop.

Ondeugende mama.

Dinsdag 21 april

Het waait nog steeds erg hard, windkracht 5. Ben benieuwd wat de minister-president vanavond voor nieuws te vertellen heeft. Ik hoop iets positiever! Vanmorgen ben ik in 25 minuutjes naar de bibliotheek gelopen. Op de terugweg nog even een boodschap gedaan. Een praatje gemaakt onderweg met verschillende mensen.

Daar hou ik van! En zo is de ochtend weer voorbij.

Het is hoe het was, het gaat hoe het komt.

woensdag 22 april

Het waait nog steeds erg hard, zo’n hekel aan. Even naar de bieb geweest. Kijken of er boeken lagen in mijn karretje, die ik

vandaag nog kan wegbrengen. Maar dan moeten mijn collega’s wel het goede adres opschrijven. Adem in adem uit.

donderdag 23 april

Een prachtige zomerse dag vandaag. Het mag voor mij zo blijven.

Vandaag nog getypt in mijn dagboek. Mailtjes verstuurd. Even naar de bibliotheek geweest. De boeken met het goede adres opgehaald, die ik vanmiddag kan afleveren bij de klanten. Koffie gedronken, en een collega op afstand gefeliciteerd. Lachen! Omdat het vandaag een mooie dag is, heb ik mezelf een mooi boeket bloemen cadeau gedaan.

Bloemen houden van mensen!

Vrijdag 24 april

Als de zon schijnt. Liedje van André van Duin.

Vandaag op vrijdag ben ik altijd vrij. Ben toch even naar de bieb geweest. Niemand! Ik wou net gaan, toen er een meneer die bij het mozaiek werkt aan mij vroeg, of dat ie een foto mocht maken. Van een lege bibliotheek. Wat moet je daar nou mee?

Het is nou op dit moment 11-30, krijg ik géén leuk idee! De keukenkastjes uitmesten en schoonmaken. Maar ik begin er toch maar aan. Eindresultaat…..Tevreden.

Zondag 26 april

Vandaag niet veel gedaan. De vloer in de keuken heb ik vanmorgen in de was gezet. Hij blinkt weer mooi. Paar begonia’s geplant in de tuin. En lekker in de zon gezeten, ondanks de waarschuwingen voor het verbranden. En jawel hoor. mijn neus is verbrand.

Eigen schuld, dikke………

Koningsdag 27 april

Vandaag een prachtige dag. Vandaar dat ik om 8 uur twee rondjes om het Wijchens Meer ben gaan wandelen. Toen ik in op de terugweg op het Marktplein stond, kreeg ik een raar gevoel. ‘Koningsdag.’ Het was bijna 9 uur en normaliter had het hier op het Markplein, al helemaal vol met kinderen gezeten. Ook de kleur oranje mistte ik. Een leeg plein. Zo bizar! ’s Middags werd mijn stemming beter bij Kim… Bij de koffie een lekkere tompouce in de kleur oranje.

Heerlijk.

dinsdag 28 april

Heel ander weer dan gisteren. Typisch Nederlands. Vanmorgen naar de bibliotheek geweest, om boeken op te halen die ik meteen bij de mensen ga afleveren, Balgoij, Nederasselt, Hernen en op Alverna. Bij mij achter in de tuin staat een overkapping die een verfbeurt krijgt van een professionele schilder. Ierder z’n vak. En nou zoek ik nog op markplaats een glazen vitrine, voor mijn cocktailglazen.

Glaasje op….

Woensdag 29 april

Het is woensdag. Bewolkt en fris. Naar de bieb geweest om boeken op te halen. Een paar adressen op Alverna. Wel lastig. ‘Werk in uitvoering.’ De riolering. Toen naar Balgoij, omleiding. Je hebt weleens zo’n dag. Vanmiddag heb ik bij de Meander met ‘ons mam’ achter het glas kunnen praten. Wel met volume. Ik zat buiten aan een tafeltje met koffie, thee én een desinfecterende doekje. :Zoiets heb ik in mijn hele leven nog niet meegemaakt: zei ze. Dat klopt!

Donderdag 30 april

Het is vandaag een frisse donderdag. Even naar de bieb geweest.

Niet zolang gebleven. Er waren te veel mensen. Naar huis! Wijchense verhalen verder getypt. In de middag naar het dorp. Het viel mij op dat er teveel mensen waren. Het duurt te lang. Voor het eten nog even in een spannend boek gelezen.

‘Daar heb ik nu tijd voor.’